Reisverslag reis door Nova Scotia 2017

vrijdag 16 juni 2017 We zijn in Halifax (Homewood Suites by Hilton)

Na een voorspoedige reis veilig aangekomen in het hotel in Halifax met een prachtig uitzicht over de haven vanaf de 14e etage. Tijdens de vlucht van IJsland naar Canada was het vliegtuig maar voor ca. 60% vol, dus we hadden heerlijk 3 stoelen bij de nooduitgang met z'n tweeen. Bij de verhuurmaatschappij had ze een of andere Kia voor ons klaar staan, maar we gaan natuurlijk niet in zo'n Koreaans brik zitten hier hé. Dus even een beetje sparren met die dame en toen werd het een ander klein karretje in de catergorie Hummer of gelijkwaardig. Een Lincoln Navigator 3,5 liter V6 en 380 PK met alles maar dan ook alles elektrisch. Als je de deur open doet komt er zelfs een tree-plank onder de auto vandaan geschoven en die heb je wel nodig om erin te klimmen. Nou, hier komen we de rimboe of het tropisch regenwoud wel mee door denk ik. Beetje veel chroom en bling bling, maar wat maakt het uit.
Het hotel is prima, beetje zakelijk, maar dat wisten we. Qua ligging ideaal om morgen lopend Halifax te gaan bekijken (wel jammer, als het aan mij ligt ga ik liever met die opgevoerde Hummer aan de haal). Nu gaan we de oogjes maar proberen te sluiten, want in Nederlandse tijd is het al ruim 3 uur 's nachts.

vrijdag 16 juni 2017 Halifax (Homewood Suites by Hilton)

Vandaag aardig wat kilometers gelopen in het gezellige Halifax. Na het ontbijt zijn we naar de citadel gelopen. Een fort midden in de stad op een heuvel waar de stad door werd bewaakt. Er stonden geheel in traditie Schotse wachters compleet met rok en doedelzak voor de poorten en ook binnen werd er gemarcheerd dt het een lieve lust was. Tevens was er een militair museum over de diverse oorlogen waar Canada heeft gevochten en dat zijn er toch nog al wat. Ook de 1e en 2e wereldoorlog uiteraard.
Na de citadel zijn we via de Public Gardens naar de haven gelopen, waar we een zeilschip zagen liggen met een grote Friese vlag in top. Toch maar even gaan kijken en het bleek een groot zeilschip uit Makkum te zijn. Aan boord stond een taart met daarop de tekst "Wytze gefeliciteerd" en toen er net een man uit de kajuit kwam, hebben we die maar gefeliciteerd, dat was Wytze niet, maar die werd er snel bij gehaald en hij was geslaagd voor zijn school. Het bleek een schip te zijn wat met passagiers de wereld rond zeilt.
Toen bleek dat we geen taart kregen zijn we er maar weer vandoor gegaan, altijd zo gierig die Friezen. Nou dan maar een hamburger naar binnen werken.
Daarna via de haven naar het Maritiem Museum gelopen. Hier staan veel zaken over en van de Titanic die hier in de buurt (nou ja, 700 km verderop) is gezonken in 1912. Celion Dion was er niet en ook Di Caprio was in geen velden of wegen te bekennen. Toch wel een interessant museum, vooral ook de expositie over een Frans munitieschip dat hier in 1917 is ontploft na een aanvaring. Gevolg: 2000 doden, 9000 gewonden, complete stad weg en brokstukken tot 6 km in het rond. Alleen de explosie van Herosima en Nagasaki schijnen zwaarder geweest te zijn. Na het museum met de pont over naar Dartmouth voor een mooi uitzicht op Halifax. Bij terugkomst nog even heerlijk door de haven geslenterd en bij daarna in het hotel een frisse duik in het zwembad genomen. Straks maar ergens een hapje gaan eten en dan vroeg onder de wol, want ik moet morgen fit zijn om dat monster met 380 paardenkrachten te kunnen temmen. 
Ik kan haast niet wachten!

zaterdag 17 juni 2017 Liscombe (Liscombe Lodge)

Marc had gisteravond een goed idee. Omdat we voorlopig niet echt grote plaatsen aandoen, zal er qua restaurants niet heel veel variatie zijn. Idee dus om iets te gaan eten in Halifax wat niet alledaags is. De keuze viel op Koreaanse barbecue, want dat hadden we al eens in Madeira gedaan en dat was goed bevallen. Nou is Halifax Madeira niet en dat klopte inderdaad. Het restaurant bevond zich op loopafstand van ons hotel en was in 1970 ingericht en daarna zo gelaten. We werden aan een tafel gezet en de Koreaanse dame legde in haar beste Engels uit wat de bedoeling was. Tip: nooit "Yes" zeggen als je het niet verstaan hebt. Zo kwamen er vette varkenslappen op tafel waar Marc spontaan van begon te kokhalzen en een stuk kip dat persoonlijk uit Korea was komen vliegen. Nou ja de rijst was lekker en uiteindelijk kwam er ook nog iets van rundvlees wat wel binnen te houden was. Weer een ervaring rijker zullen we maar zeggen. Vandaag hebben we een schitterende tocht van Halifax naar Liscombe gereden langs de Marine Drive. Eerst in Halifax nog een stop gemaakt bij de Begraafplaats waar veel Titanic slachtoffers liggen. Langs een mooie weg die door kleine dorpjes voerde zijn we uiteindelijk in Liscombe aangekomen met ons Amerikaanse monstertruck. We hebben hem Donald genoemd, want de overeenkomsten met Trump zijn frappant: grote muil, lomp, grof en kwalitatief niet echt van hele grote klasse, maar je moet het mee hebben gemaakt. We hebben hier een houten cabin aan de rivier op een soort park waar we net een heerlijke wandeling hebben gemaakt. Wel grappig dat ze soms tegen mij zeggen dat ik altijd beren op de weg zie, maar hier word er zelfs voor gewaarschuwd. We hebben geen beren gezien, maar wel heerlijk een stuk gelopen door de Canadese natuur. Zometeen een heerlijk Canadees diner hopen we en morgen richting Baddeck. Dus dan weer meer nieuws.
zondag 18 juni 2017 Baddeck (Silverdart Lodge)
Gisteren heerlijk gegeten in het restaurant van de Liscombe Lodge met uitzicht op de rivier en een keur aan vogels en eekhoorns die voorbij kwamen. Zelfs bij het ontbijt vanmorgen was het een drukte van jewelste met al dat natuurschoon. De kamer en deze lodge zijn niet echt super of beter gezegd een ouwe meuk, maar de bedden zijn schoon en de ligging is prachtig. We hebben weer een heerlijke tocht langs prachtige wegen gemaakt en dat prachtig slaat dan hoofdzakelijk op het uitzicht. Wat betreft de kwaliteit van de weg, zijn we blij dat er 22 inch wielen onder Donald liggen, die heb je echt wel nodig. Er zijn zelfs gewoon hele stukken onverharde weg die wel gewoon op de navigatie staan. Zo heerlijk toeren op verlaten weggetjes, muziekje aan en natuurschoon om je heen. Ultieme vakantie voor ons. Onderweg nog gestopt bij een visitors centre van de Mi'kmaq (mikmak) indianen, maar daar zaten alleen een paar aan een rolstoel gekluisterde indianen van ruim 200 kilo per persoon een mega hamburger naar binnen te werken. Verder was er weinig te zien. Daarna naar het Alexander Bell museum geweest want die heeft hier gewoond. Het was een Schot maar als kind al geëmigreerd naar Canada (hoezo zijn immigranten gelukzoekers? Heeft veel voor Canada betekend). Nu ingecheckt in de Silverdart Lodge met een prachtig uitzicht over het meer bij Baddeck en straks de Canadese keuken maar weer eens gaan proberen.
Morgenochtend vroeg op want er staat er een boottocht op het programma.

maandag 19 juni 2017 Ingonish (Keltic Lodge)
Gisteren echt geweldig lekker gegeten in Baddeck. Atlantic fish chowder, een romige vissoep en Marc had een wortel gembersoep met maple sirup. Na het ontbijt zijn we gaan rijden naar Donelda's puffin tour. Daar lag een bootje klaar dat waarschijnlijk gelijk met de 7-provincien van de VOC van de werf was gerold. Een oud gammel krot en de kapitein was nog ouder. Met het bootje half vol (let wel, Amerikanen kom je hier veel tegen en die tellen dubbel) vertrokken we richting de eilanden waar we puffin's, aalscholvers, razorbills (kleine vliegende pinguïns) zagen en onderweg kwamen er ook nog enkele bald eagles een ontbijtje halen (vis). Het was voor Marc nog een hele klus die puffins op de camera te krijgen op dat schommelende schuitje, ondanks zijn Canon met 65x zoom. Die beestjes zijn zo snel en duiken gelijk onderwater. Het eiland waar de meeste vogel zaten, noemen ze de submarine (onderzeeër) en als je de foto ziet begrijp je waarom. Naast een keur aan prachtige vogels, kwamen er ook nog flink wat zeehonden langs. Al met al een heerlijke tocht die bijna 3 uur duurde. Gelukkig was het weer fantastisch, maar daar schijnen ze in Nederland ook alles van te weten. Het weer is hier sowieso best wisselvallig. In Halifax hadden we prachtig weer maar daarna wel een paar buitjes gehad en ook ineens weer bijna 30 graden. Over een afstand van 200 km kan het zo maar 15 graden schelen. We hebben in de Donald trouwens ontdekt dat de stoelen naast verwarming ook airco hebben. Dus niet alleen de auto heeft airco, de stoelen blazen ook koude lucht over je rug en kont. Decadent maar wel lekker als het warm is. Na wederom een geweldige rit langs prachtige slingerweggetjes door de bergen en langs de kust, zagen we in de verte onze volgende bestemming al liggen op een schiereiland. De Keltic Lodge is een prachtig oud hotel met veel Schotse invloeden. We werden zelfs ingecheckt door een vent in een schotse rok. Ben alleen vergeten te vragen of het waar is, dat ze er niets onderaan hebben. Nog even lekker afgekoeld bij het buiten zwembad. Dan is het toch wel fijn dat 90% van de toeristen Amerikaans is, wat voel je je dan lekker slank in je zwembroek. Vandaag eindelijk de eerste coquilles naar binnen gewerkt hier en ze waren heerlijk. Daar gaan er vast nog meer van volgen en ook de kreeft ontkomt zeker niet aan mijn vraatzucht. Morgen vertrekken we naar de Glenora Inn, waar we slapen in een in bedrijf zijnde whiskey stokerij. Kan zijn dat ik morgen oversla met mijn blog, maar dan weet je vast waardoor dat komt, cheers.

dinsdag 20 juni 2017 Inverness (Glenora Inn)
Vandaag met pijn in het hart de Keltic Lodge verlaten, wat een prachtig mooi plekje was dat. We hebben de Cabot Trail (zo heet deze route) weer opgepakt en de airco-stoelen van Donald weer aangezet. De route is echt geweldig mooi en het leuke is dat er onderweg steeds stops zijn, waar je korte routes van ca. 30 minuten kunt wandelen door het bos, moeras, of langs prachtige uitzichtpunten.
Wel wordt we gewaarschuwd voor coyotes, beren en elanden (in het Canadees is dat een moose). Zo wisselen we het rijden af met een aantal mooie wandelingen. Op de kaart stond een dorp dat we bezochten, als een flinke plaats aangegeven, maar echt heel veel stelt het niet voor. Sowieso bestaat een dorp hier meestal uit een naambordje, 2 huizen en een kerk en dan overdrijf ik echt niet. We rijden soms echt kilometers zonder iemand tegen te komen. Wel kom je onderweg allerlei souveniershops tegen en restaurantjes waar ze verse kreeft verkopen. Vandaag tussen de middag bij een klein bakkerswinkeltje maar een sandwich gehaald, want anders moeten we we wegens overgewicht bijbetalen op de terugweg. De ontbijten hier zijn ook al niet kinderachtig namelijk. We zijn net aangekomen bij de Glenora in en ook hier weer een prima kamer in een prachtig pand langs een kabbelend riviertje. De hotels hier zijn zullen zeker geen designprijs winnen voor de inrichting, maar alles is schoon, werkt prima en het past ook wel bij de omgeving.  We hebben net een rondleiding door de distilleerderij gehad met whisky tasting. Blijf het gore zooi vinden, dus mijn glas maar aan Marc gegeven, die was er uiteraard blij mee. Vanavond gaat we hier ook dineren en de menukaart belooft veel goeds. Kreeft, coquilles, en nog veel meer lekkers. Morgen vroeg op, want dan moeten we 2,5 uur rijden om op tijd te zijn voor de ferry. We verlaten dan Nova Scotia en varen over naar Prins Edward Island. De volgende halte is dan Charlottetown, dus van daar uit weer meer nieuws.
woensdag 21 juni 2017 Charlottetown (Rodd Charlottetown)
Vanochtend 2,5 uur gereden van de Glenora Inn naar Pictou waar we de Ferry naar Prins Edward Island moesten hebben. Was spannend, want deze konden we niet vooraf reserveren, maar gelukkig was er plek voor ons. De boot hing wel een beetje naar stuurboord toen we Donald rechts hadden geparkeerd 😂 want dat kreng weegt best wel wat.  Eenmaal aan boord rende iedereen de trap op naar de snack-counter om hotdogs, hamburgers en poutine in te laden. Poutine is friet met daaroverheen gravy (vette jus), ik lieg het echt niet. Meestal gooien ze daar ook nog een lading ketchup overheen. Te ranzig gewoon, maar ja het resultaat zie je om je heen. Wij hielden het bij een broodje worst en een fruitsalade. Na 75 minuten varen hadden we Nova Scotia verruild voor Prins Edward Island en reden we naar Charlottetown, de hoofdstad van dit eiland, dus eindelijk weer een beetje bewoonde wereld. Onderweg nog even tanken voor omgerekend 70 cent per liter, maar ja Donald heeft dan ook een tank van 100 liter. In Charlottetown aangekomen bij het imposante hotel dat we hadden geboekt. Een oud pand uit begin 19e eeuw. Volgens de website toen we boekte een statig hotel met veel historie. Nou de historie straalde er vanaf, wat een ouwe bende zeg. Bruine muren, muffige gangen met vloerbedekking en de kamer is echt sinds de bouw nooit meer gerenoveerd. Gelukkig zijn de lakens en handdoeken schoon en slapen we hier maar 1 nacht, maar dit hotel verdient zeker niet het "groeten van Max keurmerk"! Het stadje zelf is echt een provinciestadje met mooie huizen, winkeltjes en restaurantje, dus vanavond komen we wel door en morgen met gierende banden weg uit dit uitgewoonde horror hotel (volgens Marc overdrijf ik, ik noem het artistieke vrijheid van de schrijver) Naast het hotel is trouwens de brandweer kazerne, dat is dan wel weer een veilig gevoel. Als ze die wagen op de foto maar niet inzetten als er brand uit breekt. Morgen naar Westpoint op dit eiland en daar 2 rustige dagen in de vuurtoren. Ik weet niet zeker of daar WiFi is, zo ja dan morgen meer.
donderdag 22 juni 2017 West Point (West Point Inn Lighthouse)
We hebben eigen best prima geslapen in het horror hotel en dit ondanks krakende muren en druppelende kranen. We zijn vandaag inmiddels een week onderweg in Canada en het voelt als of we er al veel langer zijn, zal wel komen omdat we veel indrukken opdoen en elke nacht een ander hotel hebben. Vanuit Charlottetown zijn we weer langs verschillende landweggetjes en langs mooie kustwegen richting West Point gereden.  De route gaat door een aantal Nationale Parken, waar normaal entree voor wordt geheven, maar omdat Canada dit jaar 150 jaar bestaat en Marc vooraf hiervoor een speciale pas heeft aangevraagd, kunnen we deze parken zo in met de auto. Goed geregeld en zeker de moeite waard, want je komt op de meest prachtige plekken.
We zijn jaloers op een auto die we tegen kwamen met een nummerbord dat prima op onze auto zou passen, maar ja je kunt natuurlijk niet alle hebben he. De rust is hier echt heerlijk, je komt soms bijna niemand tegen hier. Iedereen hier is bezig met de nationale hobby van Canada, op een zit-motormaaier het gras maaien. Nou hebben ze ook wel mega tuinen allemaal, er is hier nog ruimte zat. Onderweg kwamen we nog een vos tegen, zat vast achter een kippetje aan.We zijn net bij ons hotel in West Point aangekomen en hebben echt een schitterende kamer pal aan de zee. Via de vuurtoren lopen we zo de kamer in. De kamer is prachtig en gelukkig blijven we hier 2 nachten. Morgen lekker een dagje strand, hopelijk is er nog een plekje vrij. O, nee dat is alleen in Nederland als het warm is. Hier heb je het hele strand bijna voor jezelf. De WiFi hier is een drama, dus morgen een kort berichtje. Maar we doen morgen sowieso rustig aan dus veel nieuws zal er niet zijn en op foto's van ons in onze zwembroek zit ook niet echt iemand te wachten denk ik.

vrijdag 23 juni 2017 West Point dag 2 (West Point Inn Lighthouse)
Vandaag een kort bericht, want we hebben een heerlijk relaxed rustdagje ingelast. Gisteravond heb ik heerlijk kreeft gegeten en Marc hield het bij een hamburger. Heel veel keus in restaurants is er niet, want er is er maar 1 op ca. 800 meter. Het eerst volgende restaurant is op 20 km of zo, en dan moet je nog maar afvragen waar je terecht komt. We hebben een lang stuk (voor ons doen dan hé) langs het strand gelopen. Het was er hartstikke druk, er waren 2 meiden met een hond en verder vogels en schelpen. Ja, bijna een privé strand dus. Morgen verlaten we Prince Edward Island en steken we via een 17 kilometer lange brug over naar het plaatsje Alma in de provincie New Brunswick. Daar hopen we in de Bay of Fundy het getijdeverschil te gaan beleven. Na al die rust heb ik wel weer zin om Donald z'n gaspedaal weer eens in te trappen.

zaterdag 24 juni 2017 Alma (Parkland Village Inn)

Gisteren zouden we weer een hapje gaan eten in het restaurant dat dicht bij ons hotel was, maar rond een uur of 5 s' middags viel de elektriciteit in het hotel uit door een blikseminslag ergens verderop. De manager, een vent van 30 en ruim 200 kilo schoon aan de haak, kwam zaklampen uitdelen en zeggen dat het restaurant ook zonder stroom zat.Dan maar in de Donald naar het dicht bijzijnde dorp op ca. 20 kilometer. We kwamen na wat omzwervingen en een tip van de locale drankenwinkeldame terecht bij een golfclub met restaurant. Prima gegeten daar met live muziek, uitzicht op de golfbaan en het was ook nog een "alle wijn 50%" dus helemaal feest voor Marc. Bij terugkomst in het hotel werkte de elektriciteit weer en hebben we heerlijk geslapen. Vandaag een rit naar Alma over een brug van 17 kilometer (gebouwd door Balast Nedam, we blijven chauvinistisch). Het weer was vandaag wat minder, af en toe een buitje, beetje bewolkt en zelfs mistig onderweg, maar bij aankomst in Alma klaarde het weer op en voor morgen zijn de voorspellingen goed. Ook is het wel leuk om het landschap weer eens in een andere setting te zien. Elke dag zon is ook niet alles toch. Het hotel in Alma is ligt in zo'n straat dat je ook kent van Amerikaanse films en series. Een lang straat met een paar winkeltjes, een kerk, langs de weg een paar oude trucks en voor je het weet ben je er doorheen. We hebben een keurige kamer met een leuke gebloemde sprei en dito gordijnen. De Laura Ashley stijl is hier nog super hip geloof ik. De kamer kijkt uit over een haventje waar de de kreeftenbootjes in de blubber liggen. Vanavond zal dat weer veranderen want dan wordt het weer vloed en dat scheelt hier een paar meter met eb.
Morgen een dagje naar Hopewell Rock in de Bay of Fundy en daar is het verschil tussen eb en vloed nog veel groter. Moeten we nog vroeg op ook, het is maar wat je vakantie noemt! Maar vanavond eerst nog lekker eten en we zitten hier in Lobster en Scallop gebied en op de kaart van het restaurant zag ik al weer een paar verrukkelijke zaken voorbij komen. Scallops in bacon gewikkeld en romige soep met kreeft en ...... , ok ik hou op, we moeten gaan eten.

zondag 25 juni 2017 Alma dag 2 (Parkland Village Inn)

Ik dacht, laten we maar eens beginnen met wat eetfoto's (zie hierboven) van gisteren. Een hele schaal vol met coquilles voor een prijs waar je er in Nederland net 3 voor hebt en lekker. Marc hield het bij een entrecote van de BBQ. Op de ramen van het restaurant zaten een soort silo's geplakt met daarin suikerwater, waar de kolibries op af kwamen, wat een geweldig mooi gezicht was. Wij aan de coquilles en entrecote en zij aan het suikerwater. Wat is het toch mooi verdeeld in de wereld.  Vandaag hebben we flink wat gelopen in en rondom Hopewell Rock. Dit ligt in de Bay of Fundy en dit is een soort trechtervormige baai. Hierdoor wordt tijdens vloed het water opgestuwd, waardoor het  soms wel 4 meter per kwartier stijgt tot een verschil in eb en vloed van rond de 14 meter. We waren er vroeg, want de vloed begon al rond 11 uur en we wilde de hele kustlijn langslopen voor we natte voeten kregen. Het park is schitterend aangelegd met mooie wandelpaden en uitkijkpunten. Voor de iets gezettere toerist rijd er ook een pendeldienst met verlengde golfkarretjes heen en weer, maar we voelen ons hier echt mega slank, dus dat lieten we niet gebeuren. De uitzichten en kustlijn is echt fantastisch om te zien en het weer was ook heerlijk, 21 graden en een strak blauwe lucht, perfect voor een dagje natuur. Al met al hebben we hier flink wat gelopen voor ons doen (bij elkaar zo'n 5 kilometer) en het was zeker de moeite waard. Terug bij de parkeerplaats stond het inmiddels aardig vol. Gelukkig steekt Donald boven de meest auto's uit, dus terugvinden is niet heel lastig. Trouwens, 2x op de sleutel drukken en hij toetert lief waar hij is hoor. Je kunt hem zelfs op afstand starten, maar wat je daar nou aan hebt? Op de weg terug naar Alma zijn we met Donald nog langs verschillende uitzichtpunten geweest en even gestopt bij een zogenaamde covered bridge. Een houten brug die er lag maar niet meer in gebruik was, handig om even een fotootje te maken. Voor vanavond hebben we een eenvoudige maaltijd gepland, want als je een beetje om je heen kijkt hier, dan zie je de gevolgen van het voedselpatroon overal. Morgen een reisdag en met de ferry in 3 uur en 15 minuten over naar Digby. Weer terug naar Nova Scotia, wat tevens betekend dat het einde in zicht komt, maar daar wil ik nog even niet aan denken.

maandag 26 juni 2017 Digby (Digby Pines Golf Resort & Spa)
Na een rustig avondje nagenieten van al het moois dat we gisteren gezien hebben, vandaag een reisdag richting Digby, dus terug naar Nova Scotia. We zijn van Alma naar Saint John gereden waar we op de veerboot gingen. Het zou een grote stad zijn, maar dat viel best tegen, het was wel een oude stad en ze hadden er een soort foodmarkt, waar ik een salade nam en Marc een broodje kip. Sapje erbij en we kunnen er weer tegen. We zijn nog even het stadje doorgelopen met leuke oude straatjes en geveltjes en hebben nog gekeken bij de reversed falls (omgekeerde waterval). Door het grote verschil tussen eb en vloed stroomt bij vloed de zee in de rivier in plaats van andersom en dit veroorzaakt allerlei rare stroomversnellingen. Om een uur of 1 bij de Ferry want die vertrok om 14:15. We hadden gereserveerd en stonden netjes in de rij om aan boord te gaan. Onze rij mocht als eerste aan boord, maar precies bij ons ging de hand om hoog. Links en rechts mocht ineens alles voorgaan, maar uiteindelijk mochten we dan toch de boot op. We reden achter de rest aan, maar nee hoor, weer een opgestoken hand. We moesten met Donald tussen de vrachtwagens gaan staan. Echt waar. Na een rustige overtocht kwamen we aan in Digby en na slechts enkele kilometers waren we al bij het hotel. Een prachtig oud statig pand met een mooie kamer en een verwarmd buitenzwembad van olympische afmetingen waar we heerlijk hebben gezwommen. Digby heeft de grootste vloot scallop (coquilles) vissersschepen ter wereld, dus 3 keer raden wat er bij Wim op het menu stond. Nee het verveeld nog steeds niet. Morgen na het ontbijt gaan we naar onze laatste bestemming, Lunenburg waar we 2 nachten blijven. Onderweg staan er nog een aantal stops en activiteiten op het programma, maar daarover morgen meer.

dinsdag 27 juni 2017 Lunenburg (Rum Runners Inn)

Het hotel in Digby lag vlak bij het dorpje zelf en omdat we geen zin hadden in een uitgebreid ontbijt, zijn we lekker vroeg naar Digby gegaan om daar even lekker rond te lopen en een kleinigheidje te halen bij het lokale bakkertje. Wel zo makkelijk toch en een lief klein plaatsje om even rond te lopen. Daarna weer een heerlijke tour langs kleine dorpjes waar meestal meer kerken staan dan huizen, echt, soms staan er 3 kerken naast elkaar. Je ziet hier veel jehova's en verder anglicaanse kerken en ook katholieke. Je ziet hier ook veel huizen waar grote spandoeken hangen dat God je verlost en weet ik wat nog meer allemaal. Sowieso wonen hier veel afstammelingen van de zogenaamde loyalisten, Amerikanen die voor de afscheiding van de Britten, trouw bleven aan het Britse koningshuis. Als straf werden ze verbannen hierheen. Ruimte genoeg hier hoor, want het is overal heel stil op de wegen. Je komt soms een half uur lang 1 auto tegen. Ter vergelijking; in Nederland wonen er per vierkante kilometer 409,6 inwoners en in Canada per vierkante kilometer 3,5 inwoners. In het Nationale park Kejimkujik (geen idee hoe je het uitspreekt) hebben we heerlijk gewandeld langs een waterval en ook hier kom je amper iemand tegen. Helaas ook geen beer of eland gezien maar wel weer prachtige natuur.
Ook in deze regio woonden oorspronkelijk de M'ikmaq indianen en de rivier staat bekend als de donkere thee rivier en hier wordt ook nog veel gekayakt (schrijf je dat zo?) Het was echt een heerlijk ontspannend wandeling van circa 3 km.
Daarna weer verder langs mooie kustweggetjes en we zijn met Donald nog even op het strand geweest, want naast een MacDrive hebben zie hier een ook BeachDrive. Een strand waar je met de auto op mag. Je parkeert gewoon op het strand en loopt de zee in, ja waarom zou je gaan lopen vanaf de parkeerplaats, stel je voor de je calorieën verbrand. Wel erg leuk om te doen hoor, zo over het strand scheuren met de 4x4 stand ingeschakeld. En die Amerikaanse bakken roesten toch al op de folder, dus een beetje zeewater maakt dan ook niet meer uit. Na een dag heerlijk toeren en een oversteek met alweer een pontje, zijn we in onze laatste bestemming Lunenburg aangekomen. Het is Marc natuurlijk weer gelukt om de mooiste kamer van het rustieke dorpje te bemachtigen met een mega groot balkon uitzicht over de haven. Hier gaan we het wel 2 nachten uithouden en morgen een rustig dagje hier in dit kleine stadje/dorpje/weet ik veel wat het is. Morgen meer nieuws uit Lunenburg

woensdag 28 juni 2017 Lunenburg dag 2 (Rum Runners Inn)

Vandaag de laatste echte vakantiedag in Canada. Een lekker rustig aan dagje in Lunenburg. Dit havenstadje staat op de Unesco wereld erfgoedlijst met al zijn leuke straatjes en winkeltjes. Net zoals overal in deze regio, zijn ook hier alle huizen en gebouwen van hout, daar hebben ze hier genoeg van. We waren in een antiekwinkeltje, nou ja antiek? Zelfs de kringloopwinkel zou het rechtstreeks de container in flikkeren, maar hier vinden ze dat leuk. Helemaal volgestouwd met ouwe meuk en achterin verkochten ze zelfgemaakt ijs. Vreemde combi, maar hier kan het. Gisteren zijn we trouwens in een visrestaurant in de haven gaan eten, maar wel nadat we gechecked hadden dat er ook iets voor Marc was. Ik bestelde een beerbattered fisch dish. Iets met in bierbeslag gefrituurde vis. Nou zijn de porties hier niet misselijk, maar dit sloeg alles. Volgens mij had de de complete vangst van 1 dag op mijn bord liggen, echt niet normaal. Ik ben netjes opgevoed, maar ik moest echt halverwege de handdoek in de ring gooien en ook Marc had moeite genoeg met zijn vleesspies. Morgen ochtend rustig de koffers in orde maken en dan richting Halifax met de Donald. Onderweg staan nog wel een paar stops op het programma, want we vliegen pas s'avonds laat.

donderdag 29 juni 2017 Halifax/Reykjavik/Amsterdam

Gisteren middag zijn we in de omgeving nog een stukje gaan toeren en het was weer een geweldig ritje. Eerst even naar de overkant van Lunenburg voor een mooi uitzicht op de haven en toen naar de Blue Rocks. Het vreemde is dat in een tijdsbestek van 10 minuten, je hier 2 totaal verschillende weertypes kan hebben. Van stralend weer in Lunenburg naar nevelachtig. De sfeer in de dorpjes was wel spookachtig en zo-ook de wegen, wat een slecht wegdek.  Marc bleef maar foto's maken. Het afscheidsdiner hebben we inmiddels achter de rug, uiteraard nog even de coquilles genomen, wat had je anders gedacht. Omdat we pas laat vliegen, hadden we nog tijd om de beroemde vuurtoren op Peggy's Cove te bezoeken. We vonden het tijdens deze vakantie overal zo rustig, maar ik weet nu waarom; ze waren allemaal hier! Wat een toeristenzooi, het leek Volendam wel. En zo bijzonder was het nou ook niet. Gauw weg hier en lekker onderweg in een leuk tentje lunchen, uiteraard een sandwich met kreeft en Marc een burger.Daarna nog even shoppen in een winkelcentrum bij de Hudson Bay. Net huilend Donald ingeleverd, die auto is bij mij een stuk populairder dan de gelijknamige president. Straks naar IJsland en dan door naar Amsterdam. Het zit er weer op helaas, maar het was heerlijk.